Van voor zes maanden vertrekken naar een vreemd land naar nog maar één week in mijn tweede huis

Ongeveer een half jaar geleden stapten Noor, Nicole, Anouk en ik in het vliegtuig naar een voor ons vreemd land. Het is voor ons slechts een aantal weken een vreemd land geweest, want al snel voelden wij ons hier thuis. Helemaal in ons eigen prachthuis. Na iedere trip midden in de jungle waren wij blij weer ‘thuis’ te zijn. Helaas is onze laatste week in Switi Sranan aangebroken en moeten wij dit prachtland over precies een week verlaten. Wat wij ervoor terug krijgen hoor je mij niet over klagen, want aankomende zondag ruilen wij Suriname in voor Curacao.  

Afgelopen maand hebben mijn huisgenoot Anouk en ik sushi gemaakt. Mijn lieve vriendinnen in Nederland hadden alles opgestuurd op één onderdeel na: het rolmatje. Geen probleem dachten wij, toch? Wel dus.. geen rolmatjes te vinden in Suriname. Wat het land wel heeft is een prachtige natuur, waarvan sommige onderdelen soms best handig zijn. Nadat wij een bananenboom hadden gespot, vroeger wij de eigenaresse om één van deze bladeren. Met veel liefde gaf zij ons een blad en wenste ons veel succes met het maken van de sushi. ‘Het blad wel even in kokend water leggen hoor, dan wordt het makkelijker te gebruiken’ was wat de vrouw ons als tip meegaf. Nadat wij haar tip hadden opgevolgd, de rijst hadden gekookt en alles hadden gesneden konden we beginnen met het rollen van de sushi. Behoorlijk benieuwd of het lukken zou, waren wij verbaasd over het resultaat. Prachtige rollen sushi die overigens heerlijk smaakten. Geslaagd dus! En anouk… deze week weer? Haha..

Midden juni besloot ik mij in te schrijven voor de zwemmarathon van staatsolie. Dit is een marathon waarbij 18 kilometer wordt gezwommen in de surinamerivier van Domburg naar Paramaribo. Het enige wat ik hiervoor moest doen was het aanvragen van een doktersverklaring en natuurlijk ontzettend veel en hard trainen. Het aanvragen van die doktersverklaring leek mij een fluitje van een cent, totdat ik er achter kwam dat het wachten in de wachtruimte behoorlijk lang kan duren. Ik heb ruim drie uren in de wachtruimte gezeten om vervolgens vijf minuten door de dokter te worden getest. Achja.. je moet er wat voor over hebben. Een mooie bijkomstigheid was dat ik mijzelf eventjes kon wegen bij de dokter. Ik dacht namelijk behoorlijk wat kilo’s aangekomen te zijn door al het overheerlijke Surinaamse eten. Doordat ik wekelijks train viel het gelukkig reuze mee. Dan nog het trainen. Vanwege de onregelmatige diensten op mijn stage heb ik het trainen de eerste paar weken slechts beperkt tot de waterpolotraining op woensdag. Nadat ik de testmarathon op 21 juni heb behaald, besloot ik een week vol te gaan trainen. Mijn stage had ik namelijk diezelfde week afgesloten (daarover zo meer), waardoor ik meer tijd had om te trainen. De ene dag trainde ik overdag, pal in de zon, van 1 tot 3 terwijl ik andere dagen trainde van 5 tot 7 met een groep die ook de marathon zou gaan zwemmen. Dit trainen pal in de zon bleek achteraf niet zo handig, aangezien het wanneer ik mijn badpak uit deed alsnog leek alsof ik een badpak aan had.. Ik kan zeggen dat ik behoorlijk zenuwachtig was voor de marathon, omdat ik niet goed wist wat mij te wachten stond. Vooral het stukje na de brug, aangezien hier de stroming sterk is en je goed moet koersen om de finish te halen. Ik had slechts een doel voor ogen en dat was: de finish halen. Aangekomen in Domburg werd een ieder beschreven met zijn/haar persoonlijke nummer en kreeg met dit nummer ook een badmuts. Daarna werd je besmeert met vaseline voor de viezigheid in de rivier. Warm draaien, badmutsen en brilletjes op en het plateau achter de boot beklimmen. Vrij snel daarna klonk het startsignaal en iedereen sprong, met de verplichte hurksprong, het water in. De persoon achter mij was iets te enthousiast om te zwemmen en sprong, ik hoop per ongelijk, vol boven op mij haha.. Daarna begon ik meteen te zwemmen, waarbij naast het finishen nieuwe doelen voor mij ontstonden. Twee van mijn teamgenoten zwommen voor mij en mijn doel was om hun niet uit het oog te verliezen, wetende dat zij sneller zijn dan ik waardoor ik mijzelf zou overstijgen. Een ander doel was om de twee meiden die vlak achter mij zwommen achter mij te houden. Beiden zijn gelukt, totdat ik bij de eerder beschreven brug aan kwam. Wel hield ik de twee meiden achter mij, maar ik verloor mijn twee teamgenoten uit het oog. Dit doordat ik bij de brug verkeerd koerste, ver afweek van waar we eigenlijk moesten zwemmen en ik mijzelf hierdoor een aantal minuten heb moeten corrigeren. Na de brug vond ik het zwemmen eng, omdat voor mij niet duidelijk was waar ik heen moest. Ik zag een man voor mij zwemmen en besloot hem te volgen. Ik finishte dan ook net iets achter hem met een tijd van 2 uur 50 minuten en 20 seconden. Door lifeguards werd ik het water uit getild, omdat ik dit zelf niet meer kon. Ik was helemaal op en deze lifeguards hebben mij vervolgens naar boven begeleid en op een stoel gezet. Na ongeveer vijf minuten was ik bijgekomen en zag ik mijn huisgenoten staan met een bosje rozen, echt super lief! Tussen het bereiken van de finish en de prijsuitreiking zat behoorlijk wat tijd. Mijn huisgenoten besloten even het centrum in te gaan aangezien het Keti Koti was: de dag van de afschaffing van de slavernij. Na ongeveer een uur was het zover en de prijsuitreiking begon. Best spannend, omdat ik geen idee had wat voor tijd ik had gezwommen en hoeveel mensen en voor mij gefinisht waren. Bij de prijzen van de vrouwen hoorde ik mijn naam en ik moest het podium opkomen (ongemakkelijk!!). Ik kreeg een grote trofee, omdat ik op de vijfde plek van de vrouwen was geëindigd. Deze gaat zeker weten mee naar Nederland, maar weegt aardig wat waardoor ik nog een oplossing moet bedenken hoe ik hem mee ga nemen. Ik kan zeggen dat ik trots en blij ben dat ik heb meegedaan aan de marathon en het een ervaring is die ik nooit zal vergeten.

Afgelopen vrijdag heb ik afscheid genomen op mijn stage die ik goed heb afgerond. Op professioneel vlak heb ik mogen leren van mijn collega’s, maar op persoonlijk vlak heb ik nog meer mogen leren. Dit niet alleen door de mooie en uitdagende stage plek, maar ook door de cultuurverschillen. Ik heb geleerd wat bij mij past als beroepsbeoefenaar en wat totaal niet. Stage lopen Suriname is in mijn ogen een goede keuze geweest. Het afscheid nemen hebben wij gedaan door het organiseren van een disco waarbij soft en snacks aanwezig waren. De kinderen hadden optredens voorbereid en waren dol enthousiast om hun dansjes aan ons te laten zien. Aan het einde van de disco kregen wij beiden een t-shirt met de hand afdrukken en namen van de kinderen. Ik ga mijn collega’s en die lieve kinderen ontzettend missen!

Ik heb niet alleen afscheid genomen van mijn stage, maar ook van vele mensen die ik hier heb leren kennen. Afgelopen half jaar zijn wij ieder weekend opgetrokken met een groep, die vorige week helaas is vertrokken uit Suriname. Vastberaden om in Nederland een reünie te houden. Deze week zal ik nog van een hoop andere mensen afscheid moeten nemen; locals, gidsen, vrienden en teamgenoten. Een naar gevoel om dat te doen, omdat ik weet dat ik velen van hen niet weer zal zien.

Natuurlijk heb ik naast het afscheid nemen ook nog veel leuke dingen gedaan. Twee weekenden terug ben ik met mijn huisgenoten naar Saramacca geweest. Dit is een anders district in Suriname. Hier hebben wij een tocht door de jungle gedaan en hebben hier vele dieren en vruchten gespot. Vorig weekend zijn wij, met de overgebleven stagiaires, een weekendje naar Lelydorp geweest. Hier hebben wij een resort afgehuurd waar we hebben gezwommen, gebqqt en vooral veel gechillt. Ik vond het wel eens tijd om een foto te hebben waar ik een slang vast houd en ja hoor, in Lelydorp was een slang; Bertje. De slang werd om mijn arm gedaan en als een boer met kiespijn is het mij gelukt te lachen. Iedereen zal nu wel denken: ‘pics or it didn’t happen’, maar de pic is er hoor… Kijk maar bij de fotos!

Voor deze week staat een quadtour in de jungle gepland. Daarnaast willen wij een kookworkshop gaan doen, plantages bekijken en de bezienswaardigheden in het centrum van Paramaribo nog even langsgaan. En dan zondag…. Vliegen naar Curacao!