Vier dagen back to the basics in Sipaliwini

Na vier dagen weer een heerlijke warme douche met schoon water zonder spinnen en slangen, schone kleren, een normaal huis inclusief bed en licht, stopcontacten op mijn kamer én contact met het thuisfront.

Vrijdagochtend zijn wij met een groep van dertig vertrokken met twee bussen richting Atjoni. Dit is een dorp in Suriname vanaf waar naar veel eilandjes wordt gereisd en we hebben er ruim vier uur over gedaan om hier aan te komen. Het eiland (ookwel Paati) waar wij naar toe gingen met de boot vanaf Atjoni was Apiapaati. Vanaf Atjoni naar Apiapaati hebben wij ruim vijf uren moeten varen op korjalen (kleine bootjes). Dit is een eiland gelegen in het district Sipaliwini. De tour werd georganiseerd door SUforYou en één van de gidsen is zelf afkomstig van het eiland Apiapaati.

Tijdens het varen werd ons al aangegeven dat het water in de rivier ruim twee meter hoger stond dan dat normaal het geval was. Aangekomen op Apiapaati was dit voor de gidsen te zien, aangezien normaal ongeveer vijftig meter moet worden gelopen om van de rivier op het eiland te komen. Doordat het water zo hoog stond, konden wij dit keer vanaf de boot zo het eiland op komen. Op het eiland maakten wij meteen kennis met de Saramaccaanse inwoners. Het was mooi om te zien hoe hecht zo’n gemeenschap is en hoe zij van hun eigen eilandje genieten. Nadat wij met de hele groep hebben gegeten werd er een kampvuurtje gebouwd waar wij de rest van de avond hebben gezeten onder het genot van muziek en een drankje. Na zo’n dag gaat er niks boven een heerlijke douche. Dit was niet zomaar een douche, maar een douche met koud rivierwater. Toen ik het hokje van de douche openmaakte, zag ik daar een ontzettend grote spin zitten. Zo stoer als ik ben (…) heb ik deze joekel van een spin weggehaald en kon ik toch nog rustig genieten van het koude rivierwater.

De volgende dag (zaterdag) werd beloofd een drukke dag te worden. Om half negen zaten wij met zijn allen aan het ontbijt en om tien uur vertrokken wij met een korjaal richting Bende Kondre. Vanaf hier hebben wij een jungletocht van ongeveer twee uur gemaakt richting de Ananasberg. Het beklimmen van de berg vond ik, op de heenweg, minder zwaar dan verwacht. Aangezien het de Ananasberg heet, keek ik de gehele jungletocht uit naar een lekkere ananas die ik verwachtte te krijgen aangekomen op de Ananasberg. De ananassen waren bijna niet de vinden en als we er één vonden was deze ongeveer tien centimeter hoog en helaas niet rijp om te eten. Dan maar een broodje pindakaas.. Het aflopen van de berg was behoorlijk eng doordat het hard had geregend toen wij boven op de berg stonden. De berg was er glad en meerderen gleden dan ook uit op de berg. De terugweg door de jungle ging een stukje sneller dan de heenweg, omdat er vanwege de zelfde route weinig nieuwe informatie kon worden gegeven door de gids. Vanaf Bende Kondre zijn wij toen vertrokken naar de Tapawatravallen. Hier mochten wij zwemmen, chillen in de stroomversnellingen, van de waterval afglijden en als toppunt een ritje maken op de een band die verbonden was aan een boot. Samen met mijn huisgenootje (die behoorlijk bang is voor water) en nog iemand ben ik op de band gegaan. Voordat de boot nog was vertrokken begonnen wij al met gillen. Te merken was dat mijn huisgenootje bang was, want ze maakte gebruik van de gehele band wat maakte dat ik continue uit de band hing. Dit is gefilmd en wij hebben er ontzettend om kunnen lachen toen wij deze terugkeken. Nadat wij terugkwamen op het begin punt moesten wij van de band af en een stukje zwemmen richting het vaste land. Ik sprong rustig en niets vermoedend het water in totdat mijn huisgenootje mij met aardig wat geweld op de rug sprong. Zij vond het water toch wel heel erg eng en dat heb ik geweten toen zij veilig en wel boven water was op mijn rug en ik continue koppie onder ging.. Terug op Apiapaati werd er gegeten en opnieuw een kampvuurtje gemaakt. Rond een uur of twaalf s’nachts stelde de gids voor een jungletocht te doen met een klein groepje. Met de lange kleding en dichte schoenen aan en een zaklamp op ons hoofd vertrokken wij met het bootje naar de jungle. Ik moet zeggen dat dit best spannend was, omdat je weinig zag en dus niet kon inschatten wat er komen ging. Het was gaaf om deze jungletocht te maken. We hebben meerdere dieren gespot en ik heb zelfs een slang vastgehouden. Voor de mensen die nu denken: pics or it didn’t happen; ik heb een foto waar ik de slang vasthoud.

Voor de zondag stonden mooie dingen op de planning, maar het was niet zeker of deze konden worden gedaan vanwege de hoge waterstand. We begonnen de dag met een dorpswandeling in een nabij gelegen dorpje. Hier hebben wij mogen ervaren hoe deze mensen leven. Ik vond dit bijzonder om te zien en de verhalen die werden verteld door de gids maakten het alleen maar meer bijzonder. Vanaf dit dorpje vertrokken wij richting de Grandanvallen. Hier was de mogelijkheid om te raften. Door de gids werd al gezegd dat het raften nu een stuk heftiger en gevaarlijker zou zijn dan normaal vanwege de hoge waterstand en de sterke stroming. Onder het motto: ‘je leeft maar één keer’ besloot ik de uitdaging aan de gaan. Samen met een groep van negen zijn wij via de watervallen naar boven geklommen. Deze tocht was erg zwaar, omdat je tegen de stroming in moest lopen. Boven aangekomen werd ons uitgelegd wat er van ons werd verwacht. Er was één regel en dat was: laat de band nóóit los, ook niet wanneer deze omkantelt. Ik zou Devi niet zijn als alles goed ging en als ik enige liet ik dan ook de band los nadat wij waren omgekanteld. Toen de band aan het omkantelen was lag ik aan de andere kant dan de andere twee en werd ik meegesleurd door de stroming. Gelukkig was er een gids mee op de band die mij binnen tien seconden vast had. Ik had mijn huisgenootjes gevraagd foto’s te maken van dit raften en dit hadden ze van iedereen gedaan, op mij na. Toen ik in mijn eentje in de waterval alle kanten op ging waren ze zo in shock en in de stress dat ze vergaten foto’s te maken. Niet dat hier anders veel op te zien was, want op de band zaten wij ongeveer 5 seconden en toen kantelde hij door de harde stroomversnelling al om. Ook nadat de gids mij vast had was het avontuur nog niet klaar, want wij konden door de harde stroming maar geen plek te pakken krijgen om te staan en uit de waterval te gaan. Nadat wij erg ver waren afgedreven en wij langs allemaal rotsen waren geschaafd, kon ik eindelijk een boomstam vastpakken en dreven wij niet verder af. Door de zware stroming was het niet mogelijk om weer op de vertrekplek aan te komen en zij wij vanaf het punt waar ik de boomstam vast had, opgehaald door een boot. Op een aantal wondjes en schrammen na zijn wij er goed vanaf gekomen.

De laatste dag (maandag) stond in het teken van de terugreis. We zouden weer een aantal uren moeten varen naar Atjoni en vanaf daar met de bus terug naar Paramaribo. Het varen naar Atjoni was minder vanzelfsprekend dan verwacht. Om tien uur stonden waren de boten ingepakt en was iedereen klaar om te gaan, maar de boot was kapot. Er moest een andere boot komen, maar het was de dag van de verkiezingen en dat hebben wij geweten. Het duurde vier uur voordat er een boot was gekomen die ons naar Atjoni kon brengen. Om tien uur waren wij dan eindelijk terug in Paramaribo. Ik kan wel zeggen dat dit de gaafste trip tot nu toe was en de foto’s bevestigen dit. Ik wacht nog op de foto’s van anderen die mee waren, maar zodra ik deze heb zal ik ze uploaden!